Τά 8 στάδια συμβίωσης

1. Η ΑΠΟΦΑΣΗ
Όταν στο σπίτι σου τα προσπέκτους φτάσουν σε κρίσιμη μάζα και η μάνα/γυναίκα σου δηλώνει ότι αύριο όταν θα γυρίσεις από το σχολείο/δουλειά θα τα βρεις στα σκουπίδια τα ρημάδια, αποφασίζεις να ζητήσεις τη γνώμη των φίλων σου.

Όταν και αυτοί βαρεθούν να τους τα ζαλίζεις μέρα-νύχτα με ηλίθιες εκλογές "να πάρω το Shadow ή το RGV;" μαζεύεις όλες τις γνώμες τους, τις πετάς στα σκουπίδια και παραγγέλνεις αυτό που είχες αποφασίσει από την αρχή.

Επισκέπτεσαι λοιπόν τα μαγαζί (όπου παραλίγο να σε πετάξουν έξω νομίζοντας ότι ήρθες για χιλιοστή φορά για προσπέκτους) και ρίχνεις την έρμη την προκαταβολή.

2. ΑΝΑΜΟΝΗ
Αρχίζεις το κλαψούρισμα.
"Αχ μανούλα μουου , πώς περνάει η εβδομάδα τώραααα.; Πότε θά 'ρθει το καμάρι μουου;"

Γίνεσαι παρανοϊκός.
"Θα μου το προσέχουν στην αντιπροσωπεία, ή θα είναι κανας καθυστερημένος και το μαγαρίζει σπινάροντας γύρω γύρω στην αποθήκη;"

Και να τα γρηγορόσημα να κουνηθεί ο τεμπέλας του υπουργείου και να βγει η &%*#* πινακίδα σε μία μέρα αντί για δέκα.

Και να κάθε μέρα τηλέφωνα στο μαγαζί.
"Ήρθε;"
(Με σφιγμένα δόντια) "Όχι αγαπητέ, όπως σάς είπα πριν μισή ώρα, όχι ακόμα"

Και να οι καφέδες και τσιγάρα στην καφετέρια όπου οι φίλοι σας ενώ γλίτωσαν από το "ποιό μηχανάκι να πάρω" τώρα πρέπει να υπομείνουν το "κάτσε να έρθει το εργαλείο και θα σας σκίσω όλους"

Να τι εννοούσε ο Αϊνστάιν με το ότι ο χρόνος είναι σχετικός. Μία εβδομάδα σου φαίνεται δεκαετία.

3. ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ
Το μυαλό σου δεν λειτουργεί παρά για να φαντάζεται το υπέροχο μέλλον σου.
Θα πας παντού καβάλα στην καλή σου (αυτή με τις ρόδες) και θα σκάνε οι οχτροί σου από την ζήλια.
Θα πουλάς μούρη στις καφετέριες και θα είσαι ο πρώτος στις κόντρες.
Θα ξύνεις μαρσπιέ και θα προλαβαίνουν να δουν μόνο την ουρά σου.
Το αντίθετο φύλο θα μαλλιοτραβιέται για χάρη σου "εγώ τον είδα πρώτη μωρή".

Και εκεί που ήσουν έτοιμος να φανταστείς τον Ντούχαν να σου γυαλίζει τις μπότες, ντρίν το τηλέφωνο.

"Ναί;"
"Ο κύριος Ινδιάνος Λιγούρης;"
"Μάλιστα"
"Η μηχανή έρχεται αύριο"
"Ω ευχαριστώ, ευχαριστώ, έρχομαι, έρχομαι"
(Πανικοβλημένος) "Οχι σας παρακαλώ, όχι τώρα. Ελάτε αύριο το μεσημέρι"
"Εντάξει."
"Μεσημέρι έτσι; Όχι νωρίτερα."
"Καλά, καλά."
"Λοιπόν, πότε είπαμε ότι θα έρθετε;"
"Μεσημέρι, εντάξει."
"Ωραία, γειά σας."
"Γειά σας."

Την άλλη μέρα 7:00 το πρωί στημένος έξω από την πόρτα του.

4. ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΚΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΡΕΜΑΣΩ
Αυτή δεν είναι μηχανή είναι μπιμπελό. Πλύσιμο, γυάλισμα, κέρωμα πρωί μεσημέρι βράδυ.

Παρ' όλες τις προηγούμενες δηλώσεις στους κολλητούς σου περί γυναικών, τώρα ορκίζεσαι ότι το καλύτερο άρωμα στον κόσμο είναι τα κεριά που καίγονται όταν ζεσταθεί ο ολοκαίνουργιος κινητήρας.

Βροχή;
Σπίτι η μηχανή.
Ήλιος; Κρύο; Ζέστη; Νησί με τα αλάτια;
Σπίτι η μηχανή.
Λες και λειτουργεί μόνο υπό κανονικές συνθήκες σε εργαστηριακό περιβάλλον.

Ειδικά για νησί, μπορεί να φαντασίωνες ότι φόρτωνες στην σκληροτράχηλη μηχανή σου αιθέριες υπάρξεις που λένε μόνο "γιά" προς αναζήτηση ερημικών παράλιων, αλλά για την ώρα σκέφτεσαι ότι είναι καλή ιδέα η "σκληροτράχηλη" να μείνει σκεπασμένη στο γκαράζ με τρία λουκέτα ενώ μπορείς κάλλιστα να νοικιάσεις παπάκι.

Χωρίζεις με την φιλενάδα σου γιατί έγδαρε το χρώμα με το τακούνι όταν ανέβαινε.

Αναρωτιέσαι πως θα μπορούσες να την ανεβάζεις στο δωμάτιό σου κάθε βράδυ.

Με άλλα λόγια πήρες μηχανάκι για να πάς σε μέρη εξωτικά και ονειρεμένα και κατάντησες να το ξεσκονίζεις μπροστά από την πόρτα σου σαν να ήταν διακοσμητικό και εσύ υποχόνδρια νοικοκυρά.

5. ΤΑΞΙΔΙ ΜΕΛΙΤΟΣ ΤΕΛΟΣ
Ακόμα και για τον σύζυγο της Πάμελα κάποτε τελειώνει.

Αφού επιτέλους ξεπέρασες τη ψυχολογία του μπιμπελό και αποφάσισες ότι η μηχανή είναι από σίδερο και όχι από γυαλί, αρχίζεις επιτέλους την αληθινή χρήση.

Εδώ ωριμάζει η σχέση ανθρώπου-μηχανής. Όπως όταν έχεις σταθερή σχέση και έχεις μάθει τα χούγια του άλλου, αλλά δεν έχεις παντρευτεί ακόμα να τον βαριέσαι.

Τώρα πια τα προτερήματα που εκτιμάς, απορρέουν από τις ικανότητες της μηχανής και λιγότερο από την εμφάνιση ή τις φαντασιώσεις σου. Ήδη έχεις σταμπάρει και μερικά ελαττώματα.

Αυτό που σηματοδοτεί το τέλος του σταδίου αυτού είναι το ψυχολογικό σκαμπανέβασμα που ακολουθεί την αναπόφευκτη πτώση.

Βέβαια θα σηκωθείς μελανιασμένος ίσως και ματωμένος και το πρώτο που θα κοιτάξεις θα είναι η αγαπημένη σου μηχανή, αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι ποτέ δεν θα είναι πια η ίδια.
Σαν αν σου βίασαν συγγενή. Δεν είναι δικό της το λάθος αλλά έχει αλλάξει από τότε.
Δεν είναι πια η άσπιλη ομορφιά που άνοιγες το παράθυρό σου τρεις τα ξημερώματα για να την καμαρώσεις για χιλιοστή φορά.

6. Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΡΑΣΙΝΟ
Ξέρεις ότι έφτασες στο στάδιο αυτό την πρώτη φορά που δάνεισες τη μηχανή σου. Ξέχασες που κάποτε έλεγες ότι δεν δανείζεις μηχανή, γυναίκα ή σώβρακο. Μάλιστα πιο εύκολα θα δάνειζες τα άλλα δύο (με την προϋπόθεση βέβαια να υπάρχει άνθρωπος σε αυτό το ημισφαίριο να τα θέλει) παρά την μηχανή σου.

Ακόμα πιο βαθιά, χωρίς ελπίδα επιστροφής, είσαι στο στάδιο αυτό όταν σου επιστρέφει το μηχανάκι σου με σπασμένο πλαϊνό. Και αντί το βράδυ να λέει το όνομά σου ο Ευαγγελάτος "Ένα πολύ ανθρώπινο δράμα κυρίες και κύριοι, στραγγάλισε τον αδερφικό του φίλο"
τού λές "δεν πειράζει"!!

Μήπως τώρα γλυκοκοιτάς και κανένα πιο νέο μηχανάκι με ωραίες καμπύλες;
Μάλιστα κάνεις και λογαριασμούς αν τη δώσεις για προκαταβολή, πόσα σου μένουν για το ZX-14; Ε, έφτασες στο επόμενο στάδιο.

7. Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ
Ενώ μαζεύεις για την νέα ερωμένη, αποφασίζεις να μην ξοδέψεις πια δεκάρα για την πρώην πιστή σου αγαπημένη, που σε κοιτάει από τη γωνία του γκαράζ σαν να σου λέει "άτιμε, ξόδεψα τα καλύτερα χρόνια μου για σένα" (Και ύστερα σου λένε γιατί βλέπουμε τις μηχανές μας σαν γένους θηλυκού)

Μέ μία διαφορά. Οι μηχανές, αντίθετα από τις γυναίκες, δεν ζητάνε διατροφή!!!!

Αρχίζουν πάλι τα περιοδικά. Τά ζυγίζεις από δω, τα μετράς από κει. Βρε παιδί μου, μήπως συμφέρει απλά να φτιάξεις την παλιά σου, αντί να τα σκας για καινούργια; Ωχ σε μεγαλύτερο λούκι έπεσες από τότε που έψαχνες για καινούργια.

Τώρα φυσικά οι φίλοι σου πρέπει να υπομείνουν το "Να τη φτιάξω ή να πάρω καινούργια;"
Βλέπεις οι νέες είναι και ωραίες. Φουσκωτές με καμπύλες και ωραία φορέματα. Και από προίκα; Μάτσο τα άλογα. Σκέτος πειρασμός

Αν μετά από όλα αυτά καταλήξεις να μείνεις και πάλι με την ίδια μηχανή φτάνεις στο τελευταίο στάδιο.

8. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΚΡΙΣΗ ΜΕΣΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
Κάπου στον 21ο αιώνα: Ξαφνικά η γριούλα σου φέρνει στο νου τα ανέμελα χρόνια που περάσατε και την μακριά σου κόμη που ατίθαση ανέμιζε κάποτε. Ένα δάκρυ κυλά, χαϊδεύεις τα αραιά σου μαλλιά και την βλέπεις σαν την χρονομηχανή που θα σε γυρίσει πίσω.

Αφήνεις ξεκούμπωτο το δερμάτινο παντελόνι το οποίο απ' ότι φαίνεται μάζεψε τόσα χρόνια στο ντουλάπι και βγαίνεις να δείξεις στην μαρίδα πως οι αληθινοί άντρες κουμαντάρανε τα αληθινά μηχανάκια κάποτε. (Γιατί μόνο η εποχή σου είχε αληθινά μηχανάκια και άντρες. Αυτό πάει όλο και πιο πίσω, μέχρι που φαντάζομαι τον Daimler να λεει "ελάτε ρε φλώροι να δείτε πως οδηγούσαμε αληθινά μηχανάκια με ξύλινο σκελετό")

Αφού σε δυσκόλεψε λίγο το τι να βάλεις στο ντεπόζιτο που κάποτε έπαιρνε αυτό που λέγαμε Super, βάζεις ό,τι κατά την γνώμη σου έχει το μικρότερο κίνδυνο να ξετινάξει τα ελατήρια των πιστονιών και φεύγεις προς το ηλιοβασίλεμα. (Λίγο άβολα γιατί το ντεπόζιτο ή μεγάλωσε ή ήρθε πιο κοντά στο στομάχι σου.)