Ωχ, έμεινα!

Γράφτηκε από τον Βασίλη Καραχάλιο

Εξαρτάται πως θα το δεις. Μια αντίδραση μπορεί να είναι η “φρίκη-μπινελίκι” συνοδευόμενη από άρνηση – όχι ρε γαμώ την καταρίτσα μου, γιατί σε μένα; - κι η άλλη, η πιο ψύχραιμη – για να δω τι έπαθε και τι χρειάζεται να κάνω για να φύγω από δω. Aκόμα και οι ψύχραιμοι όμως τα βρίσκουν σκούρα με την τεχνολογία.

Συνήθως έχεις να κάνεις με κάτι αόρατο, γνωστό με τον γενικό όρο “ρεύματα”, που μπορεί για τους πιο σχετικούς (ή φιγουρατζήδες, μες την ατυχία τους) να γίνει “σένσορας”. Κι όταν ανάψει το λαμπάκι με το τριγωνάκι και το θαυμαστικό, ψάχνεις να βρεις μάστορα με διαγνωστικό στην Άνω Γκουβούριανη. Ή καλείς το δεκανίκι που λέγεται οδική βοήθεια, αν έχεις σήμα κι αν ξέρεις τον αριθμό, κάτι που για μένα είναι το ισοδύναμο του να έχεις πάει εκδρομή στο βουνό και να φωνάζεις την ΕΜΑΚ να σε απεγκλωβίσει επειδή έριξε τρεις πόντους χιόνι. Ξεφτίλα.

Υπάρχουν βέβαια και πιο παραδοσιακές αιτίες για να μείνεις. Όπως από λάστιχο. Κι αν βρίσκεσαι από τη Λαμία και πάνω, δε λες “μου έσκασε το λάστιχο”, αλλά “έπαθα φούιτ”, για να μπορέσεις να συνεννοηθείς. Εδώ η πρόοδος βοηθά, καθώς είναι πολύ πιο εύκολο να επιδιορθώσεις ένα tubeless, από το να ξεζαντάρεις το λάστιχο και να βγάλεις τη σαμπρέλα για να την μπαλώσεις. Άσε που υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να τρυπήσεις τη μπαλωμένη σαμπρέλα βάζοντας ξανά το λάστιχο στη ζάντα. Το ρεκόρ μου είναι τέσσερα λάστιχα σε μια μέρα, στα βουνά της Αλβανίας, ένα μπροστινό και τρία πισινά τρακτερωτά 150/70-17, που αρνούνταν ακόμα και να ξεκολλήσουν από τη ζάντα. Κι αφού ήταν σε KTM Adventure, είχαν και σαμπρέλα. Το ρεκόρ απόστασης; Σκασμένο πισινό Trelleborg 4.50-18 στα Άγραφα, που ξεκόλλησε από τη ζάντα μόλις έξω από τη Λάρισα, και δεμένο με σκοινί με πήγε ως το σπίτι. Άντεξε τόσο για δύο λόγους: Ο πρώτος ήταν πως όπου μπορούσα πήγαινα με πάνω από 120, και το σκασμένο λάστιχο (που ομολογώ, βαριόμουνα να σταματήσω να φτιάξω!) μπαλονάριζε και συμπεριφερόταν σαν φουσκωμένο, και ο δεύτερος πως η ζάντα ήταν Σουηδική Nordisk, με πλήθος από πειράκια από μέσα, εκεί που πατάει το λάστιχο. Καλύτερο από κόντρα.

Ανάμεσα στο “έμεινα” και στο “όλα καλά” μπορεί να βρίσκονται οι επάρατες “διακοπές”, και δεν εννοώ αυτές που πάμε το καλοκαίρι, αλλά το στάδιο αυτό της αναποφάσιστης λειτουργίας του κινητήρα που προσπαθεί να κάνει το καθήκον του αλλά τον πιάνουν κάτι αρρυθμίες που εξελίσσονται σε διακοπές. Αν οι διακοπές επικρατήσουν, έχουμε σιγή κινητήρος (και ξεκινούν τα μπινελίκια ιδιοκτήτου). Σε ψεκαστά μηχανάκια το δίλημμα τότε είναι “ψεκασμός ή ηλεκτρονική;”, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το όνομα της ελπίδας είναι “πόλος”. Tσεκάρεις τον πόλο της μπαταρίας, κι αν δεν είναι στη θέση του, σώθηκες. Τον βιδώνεις και συνεχίζεις. Αν είναι, η επόμενη ελπίδα ακούει στο όνομα “φισέτα”, απ’ τις οποίες υπάρχει πλήθος κι έχουν την ενοχλητική συνήθεια να ξεκουμπώνουν όταν δεν πρέπει (γιατί όταν όντως θες να τις ξεκουμπώσεις, στην ησυχία του σπιτιού σου, αρνούνται πεισματικά). Κάπου εκεί τελειώνουν οι αρμοδιότητες ενός αναβάτη που δεν είναι ηλεκτρολόγος μοτοσυκλετών, και κάπου εκεί αρχίζει να σκέφτεται το θέμα “τροφοδοσία”. Ακριβώς εδώ έχω να καταγγείλω τους κατασκευαστές μοτοσυκλετών, που βάζουν δείκτες βενζίνης για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, αλλά κανείς από αυτούς τους δείκτες δεν λέει αλήθεια. Στην αρχή κάνουν τους αδιάφορους και δεν κουνιούνται ρούπι, κι εσύ θαυμάζεις πόσο οικονομική μοτοσυκλέτα αγόρασες, βρε, τίποτα δεν καίει, με τις αναθυμιάσεις πάει, μέχρι να ξεχαστείς λίγο και να διαπιστώσεις πως ο δείκτης, αμέσως μόλις χαλάρωσες λίγο την προσοχή σου, έκανε σάλτο μορτάλε βαθιά μέσα στο κόκκινο και τώρα, ω τι έκπληξη, πας όντως με τις αναθυμιάσεις, έτοιμος να μείνεις. Φυσικά και θα είναι νύχτα στην ερημιά, τι περίμενες, έξω από ανοιχτό βενζινάδικο να μείνεις; Την πάθαμε κι εμείς, τότε με τα 125, όταν σταματήσαμε έξω από κλειστό βενζινάδικο χωριού της Αργιθέας και η γειτόνισσα απέναντι μας πληροφόρησε πως θα αργήσει ακόμα ν’ ανοίξει, και συγκεκριμένα, σε δύο μήνες.
Ακόμα και να θέλουν οι φίλοι σου να σου δώσουν βενζίνη, είναι πολύ πιθανό να μην μπορούν, τουλάχιστον όχι χωρίς να λύσουν τη μισή μοτοσυκλέτα τους, λύνοντας ταυτόχρονα και το γρίφο “βρες το σωληνάκι”. Ευτυχώς, παντού στην Ελλάδα οι προνοητικοί οδηγοί αυτοκινήτων αφήνουν μπουκαλάκια νερού και κουτάκια αναψυκτικού δίπλα στο δρόμο, ακριβώς για να διευκολύνουν το φίλο μοτοσυκλετιστή που έχει μείνει από βενζίνη και έχει ανάγκη μετάγγισης.

Μπορείς βέβαια να μείνεις κι από μυστηριώδεις αιτίες, που θέλουν τουλάχιστον Σέρλοκ Χολμς για να τις εξιχνιάσει, και που μπορεί να πηγαίνουν κόντρα στην κοινή λογική, περνώντας στη σφαίρα του “αποκλείεται”. Και ρωτώ: Μένει ποτέ γιαπωνέζικο παπί εισαγωγής μεταχείρω με τιμόνι πεταλούδα, όσο έχει λάδι μέσα; Ποτέ των ποτών, δεν γίνονται αυτά. Κι όμως, το δικό μου έμεινε, κάπου ανάμεσα Λάρισα και Βόλο. Χωρίς προειδοποιητικές διακοπές, χωρίς καμία ένδειξη, απλά έριξε τις στροφές του και σταμάτησε γλυκά στο πλάι του δρόμου. Φιλότιμα, μόλις κρύωσε λίγο, προσπάθησε να λειτουργήσει ξανά, με αυτή την περηφάνια και την αυτοθυσία των παπιών που θέλουν ντε και καλά να σε γυρίσουν στο σπίτι. Δεν μπορούσε όμως, ήταν παπιού αδύνατον. Είχε κολλήσει. Το λύσιμο έδειξε πως για πολύ καιρό (μήνες; χρόνια; ) λειτουργούσε χωρίς να περνάει λάδι στο στρόφαλο, αφού όλη η κοιλότητα του φυγοκεντρικού φίλτρου λαδιού ήταν χτισμένη μασίφ από μια γκρίζα ελαστική μάζα κατάλοιπων. Προφανώς, κανείς δεν την είχε καθαρίσει ποτέ, πάνω από είκοσι χρόνια.
Ο αναβάτης πρέπει να αφουγκράζεται τη μοτοσυκλέτα του, να νιώθει τι της συμβαίνει πριν το καταλάβει εκείνη. Σας μιλώ εκ πείρας. Ένα ΜΖ ΕΤΖ 250 που είχα κάποτε ήταν τόσο δυστυχισμένο (ερωτική απογοήτευση; ) που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, με μένα πάνω. Κράτησε στην εθνική οδό τέρμα ανοιχτό το slide του καρμπυρατέρ του προσπαθώντας να τελικιάσει όπως δεν είχε τελικιάσει ποτέ, κι είδα κι έπαθα να το σταματήσω με τα φρένα και να το σβήσω. Το επισκεύασα επί τόπου, είχε φύγει το πειράκι που κρατούσε το slide στη θέση του, αλλά δεν μου το συγχώρησε ποτέ. Λίγο καιρό αργότερα, αυτοπυρπολήθηκε. Ενώ οδηγούσα, μου μύρισε κάτι καμένο, κι όταν σταμάτησα, είδα καπνούς να βγαίνουν κάτω από τη σέλα. Το βραχυκύκλωμα είχε αρχίσει από το πίσω φανάρι, κι όλα τα καλώδια είχαν γίνει μια μάζα, χωρίς να καεί κάποια ασφάλεια! Έστω και χωρίς φώτα, χωρίς να φορτίζει η μπαταρία, με γύρισε πίσω, νύχτα, ίσα-ίσα μέχρι το σπίτι. Το πούλησα.

Το να μείνεις έχει και τις θετικές πλευρές του. Προάγει την εφευρετικότητα και την ανθρώπινη επαφή, δίνοντας το μήνυμα πως η ζωή δεν είναι περίπατος σε ανθισμένο λιβάδι και πως οι αναποδιές είναι αναπόσπαστο μέρος της. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν το αν θα μείνεις, όπως και το αν θα καταφέρεις να επισκευάσεις τη βλάβη και να συνεχίσεις. Πρώτος από αυτούς είναι ο αναβάτης, όχι η μοτοσυκλέτα. Πόσο καλά την έχει συντηρήσει; Πόσο καλά την ξέρει; Έχει δουλέψει πάνω της, ξέρει που βρίσκεται το κάθε τι και τι δουλειά κάνει; Του κόβει για να αρχίσει μεθοδικά το ψάξιμο για να βρει τι φταίει; Έχει κάποια βασικά εργαλεία μαζί του; Μετά είναι η μοτοσυκλέτα: Όσο πιο απλή, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχεις να την επισκευάσεις και να συνεχίσεις. Άκουσα ιστορία για φλάντζα κεφαλής πλαγιοβάλβιδου μονοκύλινδρου που φτιάχτηκε επιτόπου με ένα σουγιά, από κουτάκι αναψυκτικού. Δεν με νοιάζει αν είναι αλήθεια ή όχι, είναι ωραία και μόνο η πιθανότητα να έχει συμβεί. Όσοι έχουν ζήσει με πλατίνες, ξέρουν πως και επισκευάζονται και ρυθμίζονται επιτόπου και αλλάζονται εύκολα, σε αντίθεση με τις ηλεκτρονικές. Δεν λέω πως πρέπει να ξαναγυρίσουμε στις πλατίνες, με απασχολεί όμως το γεγονός πως οι κατασκευαστικές πρακτικές απομακρύνουν όλο και περισσότερο τους αναβάτες από μια πιο στενή σχέση και κατανόηση της μοτοσυκλέτας τους, στέλνοντάς τους για όλες τις δουλειές σε εξουσιοδοτημένο συνεργείο. Πάλι καλά που μας εμπιστεύονται ακόμα τον έλεγχο της πίεσης των ελαστικών, αλλά μην νομίζετε πως κι αυτό θα κρατήσει για πολύ. Υποτίθεται πως όλα γίνονται στο όνομα της ασφάλειας, πιστεύω όμως πως ο αναβάτης που ασχολείται με την μοτοσυκλέτα του και ξέρει τι της συμβαίνει είναι πιο ασφαλής από εκείνον που την χρησιμοποιεί με άγνοια, σαν να ήταν τηλεόραση και όχι μοτοσυκλέτα. Συνάντησα πρόσφατα αναβάτη μεγάλης μοτοσυκλέτας που δεν ήξερε να τεντώσει την αλυσίδα της, και κυκλοφορούσε με την αλυσίδα να κρέμεται για κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα, μέχρι το επόμενο service. Πόσο ασφαλής ήταν;

Η γενική αίσθηση είναι πως οι σύγχρονες μοτοσυκλέτες δεν μένουν τόσο συχνά όσο οι παλιότερες. Εμφανίζονται όμως προβλήματα, όπως στα ηλεκτρικά – ηλεκτρονικά, που θα περίμενε κανείς να έχουν λυθεί μετά από τόσα χρόνια εξέλιξης. Όχι όμως, και η απάντηση μάλλον βρίσκεται αν κάποιος συγκρίνει τις τιμές των μοτοσυκλετών πριν μια εικοσαετία με τις σημερινές, που είναι πιο φτηνές. Η προσπάθεια για περιορισμό του κόστους σε συνδυασμό με την εφαρμογή προηγμένων τεχνολογιών είναι αυτή που φέρνει τις βλάβες. Επίσης, στην εποχή μας παρατηρείται ένα “κενό πατέντας”. Οι παλιές πατέντες για να συνεχίσεις το δρόμο σου σιγά-σιγά δεν έχουν πια εφαρμογή στις σύγχρονες μοτοσυκλέτες, ενώ απ’ την άλλη δεν έχει εξελιχθεί ακόμα η νέα γενιά πατεντιάρηδων, που θα συνδέουν το κινητό τους στην θύρα ΟΒD της μοτοσυκλέτας τους και θα επικοινωνούν κατευθείαν με το εργοστάσιο για να γίνει η διάγνωση και να κατεβάσουν το patch που θα σκοτώσει το bug και θα πάρει μπρος το μηχανάκι.
Εκτός αν τους έχει πιάσει λάστιχο, κάτι που κανένα κινητό δεν έχει μάθει ακόμα να φτιάχνει.

Πηγή: www.motomag.gr