Ποιος είναι ο σωστός τρόπος οδήγησης μιας μοτοσυκλέτας? Αν ρωτήσεις μια ντουζίνα αναβάτες θα λάβεις μια ντουζίνα απαντήσεις. Ούτε καν οι ειδικοί δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα κάτι τόσο απλό όσο η αλλαγή κατεύθυνσης: Ξεχάστε το σπρώξε δεξιά για να πας αριστερά. Ο Keith Code μας έδωσε το Power Pivot, o Reg Pridmore κηρύσσει την χρήση του σώματος για αλλαγή κατεύθυνσης και ο Freddie Spencer τονίζει το trail-braking (xρήση φρένων μέσα στην στροφή) για αλλαγή κατεύθυνσης. Παρόλο που οι τεχνικές αυτές είναι αλληλοσυγκρουόμενες μεταξύ τους, λειτουργούν όλες στην πράξη. Ποιοι είμαστε εμείς που θα διαφωνήσουμε?
Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει ένας σωστός τρόπος οδήγησης μοτοσυκλέτας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι και ποτέ δεν σταματάς να μαθαίνεις. Να λαμβάνεις υπόψη ότι ακούς, να διαβάζεις ή να βλέπεις ή να διδάσκεσαι, σκέψου, δοκίμασε το και εάν λειτουργεί κάνε το κτήμα σου. Έπειτα μοιράσου το με φίλους.
Ως δημοσιογράφος, αγωνιζόμενος και εκπαιδευτής σε track day, ασχολούμαι με το αντικείμενο για περισσότερο από 2 δεκαετίες. Από αυτή την εμπειρία συνέλλεξα 20 συμβουλές οι οποίες για διαφορετικούς λόγους επικέντρωσαν το ενδιαφέρον μου όλα αυτά τα χρόνια. Τις περισσότερες παραθέτω απευθείας από την πηγή τους και ορισμένες τις έχω διαβάσει σε βιβλία ή περιοδικά, αλλά όλες αποτελούν για εμένα χρυσάφι και με βοήθησαν πολύ. Ελπίζω ότι θα βοηθήσουν και εσάς το ίδιο.
1. Keith Code
ΜΑΘΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ
Πείτε ότι θέλετε για τον γκουρού Keith Code που έγραψε το βιβλίο υψηλών επιδόσεων οδήγησης μοτοσυκλέτας «Α Twist of the Wrist». 25 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, αποτελεί για εμένα πρώτη επιλογή. Παρακολούθησα τα μαθήματα California Superbike 2 φορές το 1984 και 1985, και αρχικά θεώρησα την διδασκαλία του πολύ αποθαρρυντική. Ερωτηθείς για την καλύτερη γραμμή σε μια στροφή απαντούσε «Δεν ξέρω. Υπάρχουν πολλές σωστές γραμμές. Οι γραμμές αλλάζουν ανάλογα με την μοτοσυκλέτα που οδηγείς, την κατάσταση των ελαστικών, κτλ. Ποια νομίζεις εσύ ότι είναι η σωστή γραμμή?» Αυτό που σκέφτηκα ήταν ότι είναι καλύτερο να μάθω να σκέφτομαι μόνος μου.
2. Wes Cooley
ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΣΟΥ ΣΤΟ ΝΤΕΠΟΖΙΤΟ
Την δεύτερη φορά που παρακολούθησα το California Superbike School, o Wes Cooley ήταν καλεσμένος εκπαιδευτής. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο συμαζεμένος ήταν πάνω στην μοτοσυκλέτα – πάντα σκυμμένος πίσω από το fairing, χωρίς τα άκρα του σώματος του να είναι εκτεθειμένα στον αέρα. Αργότερα, είπε στους μαθητές μια αστεία ιστορία: «Μια μέρα καθώς επέστρεφα από προπόνηση ο πατέρας μου είπε ότι χρειάζεται να μένω σκυμμένος. Του είπα ότι ήμουν σκυμμένος, οπότε έδεσε ένα κορδόνι παπουτσιού μεταξύ του φερμουάρ της φόρμας και του κλειδιού της μίζας. Μόλις επέστρεψα από το επόμενο session, το φερμουάρ της φόρμας μου είχε ανοίξει μέχρι την μέση.». Διατηρώντας το στήθος στο ντεπόζιτο όχι μόνο βελτιώνει την αεροδυναμική, αλλά χαμηλώνει το κέντρο βάρους και προσδίδει καλύτερη πρόσφυση στο μπροστινό ελαστικό.
3. John Kocinski
ΕΧΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΑ ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ
Όλοι δυσφορούν με τα κρύα ελαστικά, ειδικότερα όταν είναι φρέσκα. Δεν συμβαίνει αυτό στο John Kocinski. Τα έτη πριν ο John Boy κερδίσει το 1990 το παγκόσμιο πρωτάθλημα 250 cc, κάλυπτα το ΑΜΑ 250cc για το περιοδικό Cycle News και τον θυμάμαι συστηματικά να πηγαίνει στο grid εκκίνησης με ολοκαίνουρια ελαστικά. «Είναι ΟΚ, απλά θα πιέσω το μπροστινό μερικές φορές στον γύρο προθέρμανσης και θα είμαι μια χαρά», τον άκουσα να λέει στον Jim Allen της Dunlop. Αυτό, παρεμπιμπόντως είχε συμβεί χρόνια πριν εμφανιστούν οι θερμαινόμενες κουβέρτες. Οι ανταγωνιστές του Kocinski παρατηρούσαν ότι λάμβανε καλά Dunlop κατευθείαν από τα GP, αλλά δεν ήταν τα ελαστικά που κέρδιζαν 3 συνεχόμενους τίτλους, ήταν η αυτοπεποίθηση του.
4. Danny Coe
ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΑΝΕΒΑΖΕΙΣ ΜΙΑ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ
Στην δεκαετία του ‘80, ο Danny Coe του περιοδικού Cycle ήταν από τους κορυφαίους οδηγούς στο πρωτάθλημα ΑΜΑ 250cc και ανεπίσημα πρωταθλητής μεταξύ των δημοσιογράφων που συμμετείχαν στα GP. Κατά την παρουσίαση ενός GSX-R στην Laguna Seca, ανέφερα ότι «έχασα» ένα κατέβασμα ταχύτητας και με ρώτησε τι έκανα μετά. «Εε, ξανακατέβασα ταχύτητα».Λάθος: ο Coe επέμενε ότι θα πρέπει πάντα να ανεβάζεις μια ταχύτητα όταν χάνεις μια αλλαγή ώστε να εξασφαλίσεις ότι δεν βρίσκεσαι σε σχέση χαμηλότερη από αυτήν που σκόπευες. Καλύτερα να είσαι εκτός της ωφέλιμης περιοχής ισχύος από το να έχεις το πίσω ελαστικό να χοροπηδάει προσπαθώντας να ξεπεράσει το μπροστινό.
5. Jason Pridmore
ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΙΣ ΚΑΜΠΕΣ
Το ’93 οδηγούσα για την Kawasaki στον 24ωρο αγώνα του Willow Springs και ένας εκ των ομόσταυλων μου ήταν ο Jason Pridmore. Ο αγώνας πραγματοποιήθηκε πολύ πριν ιδρύσει την Σχολή Μοτοσυκλέτας STAR, αλλά δίδασκε με τον πατέρα του τάξεις μαθητών οπότε απέκτησε την ικανότητα να αναγνωρίζει τις αδυναμίες των αναβατών. Με ακολούθησε για λίγους γύρους κατά την διάρκεια δοκιμαστικών και μετέπειτα μου είπε ότι χρειαζόμουν να ακολουθώ σφικτότερες γραμμές. Κατά την διαγραφή μιας στροφής ενώ εγώ είχα το γόνατο μου στην λευκή γραμμή, ο Jason διέγραφε την ίδια καμπή με το γόνατο στο curb ή πάνω από αυτό. Επιπλέον η συντομότερη διαδρομή κατά μήκος μιας πίστας είναι και η ταχύτερη.
6. Dale Quarterley
ΔΩΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ
Κατά την διάρκεια της θητείας μου ως δημοσιογράφος του American Roadracing και του Cycle News, υπήρχαν 2 αναβάτες οι οποίοι μπορούσαν να μου δώσουν μια ευθεία απάντηση. Ένας από αυτούς ήταν ο Dale Quarterley. Με ύψος 1,90 και βάρος 120 kg, ο Εγγλέζος ήταν πολύ εύσωμος για εργοστασιακό αναβάτη, αλλά το 1993 κέρδισε το εθνικό πρωτάθλημα AMA superbike. Ήταν ο τελευταίος ιδιώτης που το κατάφερε. Ήταν καλεσμένος εκπαιδευτής όταν παρακολούθησα το σχολείο Penguin στο Loudon εκείνη την χρονιά και το σλόγκαν του ήταν «δώσε για να πάρεις»- που σημαίνει ότι πρέπει να μειώνεις ταχύτητα στην είσοδο της στροφής ώστε να την ανακτήσεις στο τέλος της ερχόμενης ευθείας. Το μόνο που πετυχαίνεις πιέζοντας στην είσοδο της στροφής είναι να καταστρέφεις την έξοδο σου από αυτήν.
7. Randy Renfrow
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ
Μου λείπει αυτός ο τύπος. Ο Randy Renfrow υπήρξε ένα από τα καλύτερα παιδιά των αγώνων μοτοσυκλέτας, όπως επίσης και ένας από τους πιο αποφασισμένους. Ούτε το μόσχευμα για την αντικατάσταση του χαμένου του αντίχειρα μπορούσε να εξαλείψει το ανταγωνιστικό πνεύμα του. Αγωνιζόμενος κόντρα στον Dale Quarterly με Ducati για την επικράτηση σε αγώνα Pro Twins στο Heartland Park Topeka to 1989, o Renfrow έχασε το μπροστινό της Honda RS750 και έπεσε στην άσφαλτο, αλλά με κάποιο τρόπο κατάφερε να ανέβει πίσω στην μοτοσυκλέτα και να συνεχίσει προς την νίκη. «Οι μοτοσυκλέτες δεν πέφτουν, οι αναβάτες τις ρίχνουν», μου είπε αργότερα. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι έχασε την ζωή του από μια πτώση από σκαλιά καθώς ανάρρωνε από πτώση που είχε με μοτοσυκλέτα.
8. Kevin Schwantz
ΚΟΙΤΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ
Αποτελεί κοινότυπη συμβουλή σε όλα τα βιβλία, αλλά η προσέγγιση του Kevin Schwantz θέτει νέα μέτρα ειδικότερα για εκείνους που λόγω ύψους (ή μεγέθους ή και των δυο) δυσκολεύονται ιδιαίτερα να μένουν σκυμμένοι πάνω στην μοτοσυκλέτα. Σίγουρα ο πρωταθλητής στα 500cc το 1993 έμενε σκυμμένος στις ευθείες αλλά όχι τόσο πολύ όσο οι αντίπαλοι του. Σήκωνε το κεφάλι του τόσο ώστε να βλέπει πάνω από το fairing ή γύρω από αυτό. Όπως σας έχουν μάθει στις σχολές οδηγών, το να κοιτάς μακριά στον δρόμο σου δίνει την δυνατότητα να έχεις εικόνα η οποία επιβραδύνει σημαντικά τα πράγματα- γεγονός πολύ σημαντικό για τριψήφιες ταχύτητες.
9. Steve Crevier
ΟΔΗΓΕΙΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ
Ο μικροσκοπικός πολυπρωταθλητής Superbike Steve Crevier ξεκίνησε να αγωνίζεται στην ελαφριά κατηγορία των 250 cc και όταν πέρασε στην βαρύτερη κατηγορία των μοτοσυκλετών παραγωγής συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να αλλάξει στο στυλ της οδήγησης του. Καθήμενος καρφωμένος κάθετα στην σέλλα ή «οδηγώντας περήφανα» όπως αποκαλούσε αυτήν την στάση τον βοήθησε να εκμεταλλευτεί πλήρως το διαθέσιμο μοχλικό που προσέφερε το τιμόνι. Ως εκπαιδευτής track day, έφερνα ως παράδειγμα αμέτρητες φορές τον Crevier καθώς προσπαθούσα να επικεντρώσω τους νέους οδηγούς πρωταρχικά στην οδήγηση της μοτοσυκλέτας τους και έπειτα στην κατάλληλη στάση πάνω σε αυτή. Όταν ξεκινήσεις να σέρνεις τμήματα της μοτοσυκλέτας είναι ώρα να αρχίζεις να κρέμεσαι από την μοτοσυκλέτα. Μέχρι τότε οδήγα περήφανα.
10. Doug Polen
Η ΤΑΧΥΤΕΡΗ ΓΡΑΜΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΦΑΝΗΣ
Επειδή τα τελευταία 7 χρόνια διδάσκω στο Track Club του Buttonwillow Raceway, γνωρίζω την πίστα όπως το πίσω μέρος της παλάμης μου. Όμως μετά την συμμετοχή μου σε μάθημα ένα προς ένα με τον Doug Polen με ενδοσυνεννόηση, η αντίληψη μου για την σωστή γραμμή άλλαξε δραματικά. Η πίστα B-Willow διαθέτει 2 τμήματα με 3 συνεχόμενες στροφές στην σειρά και όλοι ορμούν μπρος πίσω κατά μήκος της πίστας ώστε να τις περάσουν. Όλοι πλην του Polen. Ο πρώην πρωταθλητής ΑΜΑ και Superbike έμενε με ανοιχτό το γκάζι πολύ μετά το παραδοσιακό σημείο φρεναρίσματος της πρώτης στροφής. Κρατούσε τα φρένα μέσα στην δεύτερη στροφή, αγκάλιαζε την κορυφή και μετά είχε ταχύτατη έξοδο στην τρίτη στροφή. Ο Freddie Spencer έχει συγκεκριμένο όρο για αυτόν τον τρόπο οδήγησης: τον αποκαλεί «ξεφορτώνομαι την καμπή».
Θέμα: 20 επαγγελματικές συμβουλές για την αγωνιστική οδήγηση μοτοσυκλέτας 
