Πολλές φορές έχω σκεφτεί για τον εαυτο μου "είναι γραφτό να είμαι πανω σε δύο ρόδες"
Συχνα, αυτη ηταν μια σκεψη που μου ερχοταν οταν ήμουν μποτιλιαρισμένος σε ουρες σε καποιο περιφεριακο, στο αμάξι της εταιριας μου περιμενοντας να καθυστερησω αλλη μια φορα στο meeting.
Και ολο αυτο εγινε χειροτερο οταν ο περαστικος μοτοσυκλετιστής με ευχαριστησε που του αφησα χωρο για να
κανει τα ζιγκ ζαγκ του με ασφαλεια μεσα στον ακινητοποιημενο ποταμο τετρατροχων.
Καμιά φορά αυτή η σκέψη έρχεται στο μυαλό (και τώρα τελευταια ειναι πιο συχνή και πιο έντονη),
όταν σκεφτομαι εμένα πανω σε αυτη τη μοτοσυκλετα, να κανω διηθησεις, μεταξύ των σταθερών αυτοκινήτων
πιθανότατα ( γιατι οχι ) στο δρόμο μου για τις συνεδριάσεις.
Μην με παρεξηγείτε, μ' αρέσουν τα τετράτροχα οχήματα,τα αυτοκίνητα και τα vanάκια όλων των τύπων,
αλλά για την απλή απόλαυση της ελευθερίας και της χαράς το καταλληλο όχημα, νομιζω, ειναι η μοτοσυκλέτα .
Η ολη ιστορία ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια, όταν, για μένα και τον αδελφό μου, οτιδήποτε με δύο ρόδες
και μοτερ αντιπροσώπευε μια πρόκληση.Μια πρόκληση για να το βαλουμε μπρός και αλλη μια για το οδηγήσουμε.Αλλα τελικά μας "έφαγε" το συνδρομο "αυτοκινητο εταιριας" και θες βολευτηκα? θες το ξεχασα? για πολλες δεκατιες εφυγε το μικρόβιο της μοτοσυκλέτας,Μέχρι που η ιδια μου η εταιρεία, αποφάσισε να με στείλει στην έδρα της στη Φρανκφούρτη για ένα χρόνο.
Εκεί, πέρασα πολλα καλοκαιρινα βράδια βλέποντας τους ντόπιους μοτοσυκλετιστες να κανουν τα δικα τους, στους γερμανικούς δρόμους και τότε το αποφάσισα, "Επιστροφή στις μοτοσυκλέτες με το που γυρισω Αγγλία! "
Αυτό ήταν περίπου πριν από 25 χρόνια και μπορώ να πω ειλικρινα πως απο τότε δεν εχω μεινει ποτέ χωρίς μηχανή.
Ένα
Honda Africa Twin ηταν η αρχή που με μύησε δειλά και επιφυλακτικα στα "νέα" οδηγικα δεδομένα όπου ηταν εφικτό ( αλλα και οπου δεν ήταν).Επειτα ακολουθήσαν ενα
Triumph Trophy 900, ενα
Honda CBR 1000, ενα
Kawasaki ZZR 1100 και τέλος
Honda Blackbird στο οποίο οφείλω να ομολογήσω έζησα καποιες αρκετά τρομακτικες εμπειρίες, αρκετες φορές.
Αυτό ήταν ένα σημείο καμπής για μένα και σκέφτηκα τότε οτι μάλλον ηρθε η ωρα να αφησω την ταχυτητα και να κανω μια στροφη ή και επιστροφη σε πιο on off καταστάσεις, το κλικ μου το κανε η εικονα που ειχε φτιαξει η BMW.Και απο τότε κόλλησα.Mια R1150 GS, μετα το 1200άρι και τωρα ειμαι στην τρίτη μια BMW R1200 GS Adventure με ολα τα extra καλούδια.Τώρα αν με ρωτατε γιατί Adventure και οχι το απλο R1200 GS, το Adventure μου ταιριάζει πιο πολύ σωματικά (διαστασεις κτλ) και μου προσφερει και μεγαλύτερο "χαμογελο" μεσα απο το κρανος οταν το οδηγω (γουστα ειναι αυτα) .
Για μια μοτοσυκλέτα που ζυγίζει περιπου ενα τεταρτο του τόνου (με γεματα 33 λίτρα ντεποζιτο) ειναι εκπληκτικα ευκίνητη λόγω της πολλή καλής ισορροπίας,μαλιστα μου φανηκε τόσο άνετη που με οδηγησε τρείς φορες στα βάθη της Γαλλίας και τωρα που γράφω,ήδη σκεφτομαι και το τέταρτο.
Τώρα αν πάλι αναρωτιεστε πως γίνεται και αλλαζω τοσο συχνα μοτοσυκλετες αυτο οφειλεται στην "καλή" μου γυναικουλα. Η οποία δεν έχει την παραμικρή ιδέα απο μηχανες και τις περισσότερες φορες περιορίζεται σε ερωτησεις τυπου" Α ωραία τί χρώμα θα είναι?" ή "μπραβο αγαπη μου, θα κανω ένα καφεδάκι, θα ήθελες και εσύ?"
Δεν έχω παράπονo,ειμαι αρκετα τυχερός!
Πέτερ Ρίτσαρντς, 65 ετών, συνταξιούχος.
Θέμα: Μία "ώριμη" μοτοσυκλετιστική ματιά 
